एकविसाव्या शतकातील मराठी

मराठीच्या दैनंदिन वापरात अनावश्यक इंग्रजी शब्दांचा वापर भरमसाठ वाढतो आहे. ‘‘कौंग्रँच्यूलेशब’’ हा शब्द सहज वाटू लागला आहे. ह्याउलट ‘‘अभिनंदन’’, हा शब्द परका वाटू लागला आहे. वृत्तपत्रं, दृक-श्राव्य प्रसारामाध्यमं ह्यांना मराठी मथळे सुचेनासे झाले आहेत. हे टाळून निव्वळ मराठी बोलण्या-लिहिण्याचा प्रयत्न हा स्वभाषकांनाही शुद्धिवादी, प्रतिगामी, हटवादी वाटू लागला आहे. मराठीतच नवे शब्द घडवण्याचा, वापरण्याचा कंटाळा वाढतो आहे. शब्द घडवलेच, तर ते संस्कृतप्रचूर आणि क्लिष्ट घडवले जात आहेत.